Διαδρομή: «Ακολουθώντας» τον Ηριδανό

Στέλιος Λεκάκης, αρχαιολόγος

Πλατεία Δεξαμενής - Σύνταγμα - Μοναστηράκι - Οδός Αδριανού - Αγορά - Κεραμεικός

Αφιερώνεται στις μικρές και μεγάλες
-καθημερινές- απώλειες.
Ρειν τα όλα του ποταμού δίκην

Προλογικά
Ο Ηριδανός ήταν ένας από τους ποταμούς που άρδευαν το λεκανοπέδιο των Αθηνών από την προϊστορία, μαζί με τον Ιλισό και τον Κηφισό. Η ορμητική του ροή αλλά και το γεγονός ότι περνούσε από το κέντρο της πυκνοκατοικημένης πόλης, οδήγησε στον εγκιβωτισμό και την υπογειοποίησή του κατά τμήματα και περιόδους, ήδη από την κλασική αρχαιότητα. Σήμερα αποτελεί ένα από τα αόρατα φυσικά στοιχεία της πόλης, σχεδόν άγνωστο στους Αθηναίους ενώ η παρουσία του στο γεωανάγλυφο γίνεται αντιληπτή μέσω ενδείξεων.

Η παρακάτω ημερήσια διαδρομή είναι, ουσιαστικά, μια ανίχνευση αυτών των ενδείξεων και -αναφέροντας μαζί αρχαία και σύγχρονα αθηναϊκά τοπόσημα- κάποια προσπάθεια ερμηνείας τους˙και όπως όλες οι ερμηνείες, αν όχι υποκειμενική τότε σίγουρα φορτισμένη από τα προσωπικά εργαλεία αντίληψης του κόσμου καθενός (γνώσεις, συναισθήματα, αδυναμίες, εμμονές…), στη συγκεκριμένη περίπτωση, του δικού μου.

Για να επιστρέψουμε όμως στον Ηριδανό: Ο ορμητικός χείμαρρος αναφέρεται πολύ σποραδικά στις αρχαίες πηγές˙η ολιγολογία τους ίσως να οφείλεται στα έργα ελέγχου της ροής του. Μια σύντομη έρευνα δίνει κάποια αναπαραγώμενα μυθολογικά στοιχεία ενώ οι τοπογραφικές πληροφορίες είναι ελάχιστες (βλ. κυρίως Πλάτωνα, Παυσανία, Στράβωνα). Περισσότερα στοιχεία έγιναν γνωστά μετά τις ανασκαφές για τον Μητροπολιτικό Σιδηρόδρομο Αθηνών στις αρχές της δεκαετίας του ’90.

Περιληπτικά
Ο Ηριδανός, το μικρότερο από τα τρία ποτάμια της Αθήνας αλλά και βασικός άξονας ρυμοτομίας σε όλες τις περιόδους, είχε συνεχή ροή, άλλαζε συχνά κοίτη και πλημμύριζε στις μεγάλες βροχοπτώσεις καθώς δεχόταν τα νερά από την Ακρόπολη, τον Άρειο Πάγο, την Πνύκα αλλά και από άλλα μικρά ρέματα και χειμάρρους (εικ.1). Τα δεδομένα αυτά έκαναν τους Αθηναίους να ασχολούνται διαχρονικά με το πρόβλημα ελέγχου της κοίτης του σε διάφορα σημεία της διαδρομής του (βλ. παρακάτω). Η πιο σημαντική επέμβαση είναι, βέβαια, στη ρωμαϊκή περίοδο (2ος αι. μ.Χ.), όπου το ποτάμι καλύπτεται με πλίνθινη καμάρα και μετατρέπεται σε κλειστό αγωγό-υπόνομο (εικ.6). (Ένας σχηματικός χάρτης της διαδρομής του είναι διαθέσιμος εδώ).

Δείτε το πλήρες άρθρο με τις σχετικές φωτογραφίες όπως δημοσιεύονται στο περιοδικό MONUMENTA